Assylum seekers claiming as Bhutanese grew over hundreds in EU
This article below reflects that the number of people claiming as Bhutanese refugees seeking asylum in The Netherlands and Belgium grew more than a hundred. They speak Nepali language.The article at www.leuvencentraal.org explains that although their asylum request was rejected on the grounds of not having adequate ID papers, the concerned government wouldn't be able to dispose them from where they came. Contrastingly many news papers in Nepal highlighted the business of producing fake Bhutanese refugee ID that looks exactly like those issued by UNHCR to the genuine Bhutanese- see here
|
bron: Leuvencentraal.org
"Neem de mensen zonder papieren weg'
In Leuven wonen er honderden vluchtelingen (1 ) waaronder tientallen Bhutanezen zonder geldige papieren. Hun asielaanvraag werd veelal afgewezen. Maar ze kunnen evenmin teruggestuurd worden naar Bhutan, een koninkrijkje in de Himalaya.
Pol Van Camp: De vluchtelingenproblematiek is natuurlijk geen specifiek Leuvense zaak. Allicht kan je wel stellen dat de problemen van de vluchtelingen in België groter worden, naarmate de grootte van de stad. In kleinere gemeenten worden nieuwkomers al sneller omringd door buren en vrienden. In steden als Leuven maar zeker Antwerpen of Brussel zijn er meestal weinig of geen buren. Daar vallen de vluchtelingen in hoofdzaak terug op de eigen groep en moeten ze helemaal zelf hun weg vinden. Alhoewel. In bijna elke gemeente ontstaan er de laatste tijd burencomités of groepen die vluchtelingen en mensen zonder papieren willen helpen. Zo ook in Leuven. Het enige specifieke voor Leuven is dat de overgrote meerderheid van de mensen zonder papieren hier waarschijnlijk Bhutanezen en Nepalezen zijn. Een sterke Aziatische aanwezigheid dus, en dat kan je zo merken als je eens eventjes door de Brusselsestraat wandelt. Op tien minuten tijd kom je er zeker enkele tegen.
Wat is er zo specifiek aan de situatie van die mensen uit Bhutan?
Bhutan is een klein koninkrijk en ligt in het Himalayagebergte, tussen China (Tibet) en India, nabij Nepal. Het wordt geleid door een koning en vertegenwoordigers van de Drukpas, een boeddhistische bevolkingsgroep die de taal Dzongkha spreken. Verder leven daar nog Lhotsampa’s en Hindoes die Nepalees spreken. Sinds het einde van de jaren 70 probeert de overheid er het leven van de Lhotsampas onmogelijk te maken. Verscheidene wetten maakten het voor hen moeilijk om het staatsburgerschap te verkrijgen, wat er toe leidde dat velen niet over identiteitspapieren beschikken. De Nepalese taal werd van de schoolbanken verbannen en de Lhotsampa’s kwamen in opstand. Dissidenten werden opgesloten en velen vluchten. Vandaag wonen zo’n 100.000 Lhotsampa’s in opvangkampen van de VN, in het Oosten van Nepal. De Bhutanese overheid wil hen niet terugnemen en beweert dat het om Nepalezen gaat. Sommige Bhutanese vluchtelingen komen dan aan in België en vragen hier asiel aan. Alleen heeft 99 procent van hen geen papieren en kan dus niet zwart op wit bewijzen van Bhutan te zijn. Vervolgens krijgen ze geen asiel maar wel een uitwijzingsbevel. Er is slechts één probleem: ze kunnen niet teruggaan. Er zijn geen rechtstreekse vluchten naar Bhutan en via andere landen mag het enkel met een laisser-passer, toegekend door hun ambassade. Maar de Bhutanese ambassade beweert natuurlijk dat ze die mensen niet kent. De ambassade weigert papieren af te leveren en reageert zelfs niet op aangetekende brieven. Met andere woorden: die mensen zitten hier geblokkeerd. Ze mogen hier eigenlijk niet zijn, maar men kan ze evenmin terugsturen. Over dat probleem heb ik reeds met tal van politici en partijvoorzitters gepraat, evenals met de dienst vreemdelingenzaken, UNHCR en vluchtelingenwerk. De politici noemen deze mensen de ’technisch onverwijderbaren’. Ze erkennen dat het om een probleem gaat maar niemand doet er iets aan… Ik verwacht van politici dat ze oplossingen aanreiken in plaats van problemen vast te stellen. Die politici willen natuurlijk een ’streng beleid’ voeren. Alleen kunnen deze Bhutanese mensen hier niet weg. Als men mensen hier laat wonen zonder papieren, dwing je die mensen echter om een misdaad te plegen - ofwel stelen ofwel zwartwerk - vermits ze geen papieren krijgen, en dus ook geen rechten, geen arbeidsvergunning etc. En dat terwijl je er toch vanuit kunt gaan dat deze mensen trachten te overleven. Wij vragen een ernstige oplossing voor deze mensen maar die komt er maar niet.
Hoe komt het eigenlijk dat die mensen uitgerekend in Leuven terecht zijn gekomen?
Pol Van Camp: Dat lijkt me eerder toevallig. Er komen er eerst een paar. De volgenden die hier aankomen, kennen die eerste en op die manier krijg je al snel een kleine gemeenschap. Waarom komen de Sikhs quasi allemaal in de streek rond Sint-Truiden terecht? De zwarte Afrikanen vind je voornamelijk in Brussel en Antwerpen. In België verblijven er naar schatting nog een 80 tal Bhutanezen zonder papieren waarvan de meerderheid in Leuven woont. Dat is maar een ruwe schatting want honderd procent zeker kan je het nooit weten. Een aantal van hen heeft inmiddels wel papieren bemachtigd. Waarom kregen die wel papieren en de anderen niet? Dat is de willekeur die we altijd weer zien opduiken bij regularisaties en het toekennen van papieren. Ik zoek daar geen complot van Dewael of wie dan ook achter, maar in de feiten is er willekeur. Als je de dossiers naast elkaar legt van de mensen die wel papieren hebben gekregen, valt daar eigenlijk geen lijn in te trekken. De één voldoet min of meer aan de gangbare criteria, de andere helemaal niet... Als je daar dan bij de betrokken diensten vragen over stelt, krijg je altijd te horen dat sommige mensen om ’humanitaire redenen’ wel papieren kregen. De minister heeft een onbeperkt interpretatierecht inzake humanitaire redenen. De dienst vreemdelingenzaken oordeelt. Maar als je geen strikte criteria hanteert, hoe kan je dan naar eer en geweten oordelen? De één heeft drie kinderen die niet naar school gaan, de ander heeft drie kinderen die wel naar school gaan. Is dat voldoende om bij de één wel en bij de ander geen humanitaire redenen te laten spelen? Zo ontstaat die willekeur, die er ook voor heeft gezorgd dat sommige Bhutanezen wel en anderen geen papieren krijgen. F. Roosemont, de directeur generaal van de dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) stelt zich de vraag of de meeste asielzoekers die zich Bhutanees noemen, feitelijk geen Nepalezen of Chinezen zijn. Want dat zou een logische verklaring kunnen zijn waarom zij geen papieren kunnen krijgen van de Bhutanese diplomatieke diensten in het buitenland. Voor mij is het simpel: ofwel bewijst DVZ deze bewering - en dat doet ze niet! - ofwel moet men de Bhutanezen regulariseren. In elk geval is het een feit dat Bhutanezen onmogelijk kunnen teruggestuurd worden. En als hier mensen leven en je kan ze niet buitenzetten, dan ben je wel verplicht om hen een verblijfs- en arbeidsvergunning te geven. Tenzij je verwacht dat die mensen zullen omkomen van de honger, weet je dat ze anders zullen zwartwerken of stelen om te overleven.
Wat moet er dan verder met die mensen gebeuren?
Pol Van Camp: De minister moet deze mensen regulariseren. Hij weigert dat nochtans al maanden. De politieke partijen en de parlementsleden zijn hiervan op de hoogte maar, met uitzondering van enkele parlementsleden, weigeren ze tussen te komen om de minister te dwingen iets te doen. Dat is de reden waarom we nu noodgedwongen alle dossiers van die mensen hebben verzameld en ermee naar de burgerlijke rechtbank zullen gaan. We zullen de rechter uitleggen hoe de vork in de steel zit en hem vragen een verblijfsvergunning toe te kennen aan deze mensen. Normaal gezien kunnen we met vluchtelingen niet naar een burgerlijke rechtbank stappen, gezien het al dan niet toekennen van papieren tot de taken van de administratie behoort. Een verblijfsvergunning wordt toegekend door de Dienst Vreemdelingenzaken. Indien je niet akkoord bent met het resultaat, bestaat er nog wel een beroepsmogelijkheid of je kan uiteindelijk naar de Raad van State trekken. Naar de rechtbank gaan, behoort dus niet tot de mogelijkheden. In de zaak van de Bhutanezen ligt het anders en gaan we het toch proberen. Er zijn ook verschillende gerechtelijke uitspraken geweest die stelden dat wie om technische redenen niet verwijderd kan worden, toch recht heeft op een ocmw-steun. Nu zouden we dus ook proberen om in Leuven een voorstel in die richting in te dienen. Het zou verre van een ideale oplossing zijn, maar dan hebben ze in ieder geval een minimumuitkering en vervalt het argument grotendeels dat die mensen verplicht worden om te stelen. Deze steun kan natuurlijk alleen maar tijdelijk zijn tot de minister deze Bhutanezen een verblijfsvergunning geeft. Maar eigenlijk moet er niet alleen een oplossing komen voor de Bhutanezen maar voor alle mensen zonder papieren.
Heb jij het gevoel dat daar een draagvlak voor bestaat?
Pol Van Camp: De meerderheid van de bevolking is tegen willekeurige regularisaties. Het Forum Asiel en Migratie (F.A.M.),een koepel van meer dan honderd organisaties, en vele politici willen daar iets aan doen. Dat is lovenswaardig. Zij geloven dat de oplossing onder meer bestaat in een adviescommissie die individuele regularisaties zou beoordelen op basis van criteria. Dat zijn dan criteria als langdurig verblijf in België, kennis van één van de landstalen, kinderen hebben die al lange tijd hier naar school gaan, werk hebben of het engagement voor werk van een werkgever, goed ingeburgerd zijn enzovoort. Ook de nieuwe regering gaat waarschijnlijk die weg op. De meerderheid rond de onderhandelingstafel gaat akkoord met Yves Leterme, die daar in grote lijnen voor pleit in zijn formateursnota. Hoe goed bedoeld ook, de meeste van die voorstellen zijn onrechtvaardig omdat ze het fundamenteel recht op migratie ontkennen en de mensen zonder papieren niet op een gelijkwaardige manier behandelen. Het is bovendien geen oplossing voor het probleem van de tienduizenden mensen zonder papieren in België. De meeste zullen verder moeten leven in de illegaliteit in onmenselijke levensomstandigheden. Het is onduidelijk hoe men de willekeur bij regularisaties in de toekomst zou kunnen uitsluiten met de voorgestelde algemene criteria. Een adviescommissie zal met die vage criteria ook niet in staat zijn om een objectief oordeel te vellen. Dat iemand maar eens vertelt wat een langdurig verblijf in België precies inhoudt of wanneer men voldoende kennis heeft van één van de landstalen als er geen examens worden georganiseerd of wanneer men goed ingeburgerd is als daar geen exacte criteria voor bestaan! Hoe kunnen de mensen zonder papieren bewijzen dat ze werk hebben als ze hier "illegaal" verblijven? En wat is de waarde van een belofte van een werkgever om werk te bezorgen? Is het bovendien rechtvaardig om een gezin met kinderen dat hier pakweg al acht jaar woont een verblijfsvergunning toe te kennen en een man die al even lang alleen in België verblijft niet? Het is een illusie te denken dat een commissie zulke kwesties wel op een rechtvaardige manier en zonder willekeur kan oplossen. Daarmee verschuif je de problemen alleen maar. Niemand geeft bovendien een antwoord op de vraag wat men dan concreet zal doen met de tienduizenden mensen zonder papieren die niet aan die vage criteria beantwoorden. Gaat men gezinnen met kinderen verder blijven opsluiten in gesloten centra? Gaat men mensen en gezinnen deporteren na een verblijf in ons land van vele jaren?
Heeft een lokaal bestuur eigenlijk wel hefbomen in handen om mee oplossingen uit te zoeken in deze problematiek?
Pol Van Camp: Fundamenteel kan de lokale politiek niet zo veel veranderen. Er bestaan wetten in dit land die bepalen hoe je asiel moet aanvragen, wat je kan doen als dat niet lukt, hoe je een arbeidskaart kan aanvragen enz. Dat is allemaal nationale wetgeving, waar het lokale bestuur geen vat op heeft. Eens de procedure achter de rug, kom je wel bij een aantal lokale aspecten terecht. Denken we maar aan die burgemeesters die weigeren om de uitwijzingsbevelen nog langer te tekenen. Al of niet streng optreden bij allerlei acties van vluchtelingen enz... In Leuven neem ik aan dat de burgemeester al die uitwijzingsbevelen wel getekend zal hebben. Anderzijds stel ik vast dat velen hier toch gewoon blijven, ook na het bevel om het land te verlaten. Die actie van die burgemeesters vond ik best goed hoor. Het gaat om een soort van symbolische daad, meer nog, om een politieke daad die debat teweegbrengt. Allicht weegt dat wel wat op de nationale politiek. Het laat zich natuurlijk raden dat als er teveel weigeringen van burgemeesters komen, ze de wet gewoon zullen aanpassen en ervoor zorgen dat die handtekening niet langer nodig is. Maar goed. Voorts spelen de OCMW’s ook een rol eens de mensen uitgeprocedeerd zijn. De gemeenten blijven dan achter met de illegalen en ze moeten daar een houding tegenover aannemen. Ze zouden daar repressief kunnen op reageren of net niet. Elke gemeente zou de mensen zonder papieren kunnen oppakken. Men weet in vele gevallen zelfs waar ze wonen. Maar het is natuurlijk niet zo evident om daartoe over te gaan. In Brussel kunnen ze makkelijk een asielaanvraag afkeuren en een uitwijzingsbevel afleveren. Maar het is natuurlijk veel lastiger voor de lokale politie om die uitwijzing ook effectief uit te voeren. Je moet die mensen dan gaan arresteren, je krijgt te maken met actiegroepen, buren en vrienden die protesteren... Op die manier is er een enorme kloof ontstaan tussen het uitwijzingsbeleid van de overheid en de toepassing daarvan op het lokale niveau. Je ziet natuurlijk wel verschillen in hoe OCMW’s omspringen met die mensen. Ze kunnen een ruime aanpak hebben inzake toekenning van medische verzorging of zelfs uitkeringen of ze kunnen zich zeer streng op de letter van de wet baseren.
Ken jij voorbeelden van arrestaties in Leuven. Iedereen kent de verhalen uit Antwerpen, Brussel of ook Gent, waar de kinderen soms zelfs van de schoolbanken werden geplukt.
Pol Van Camp: Bij mijn weten gebeurt dit zelden in Leuven. Nu, strikt genomen gaat het hoe dan ook landelijk om een kleine minderheid die dat meemaakt. Het blijft veel te veel want vorig jaar waren er achtduizend uitwijzingen. Er werden ook zo’n achtduizend mensen opgesloten in de gesloten asielcentra. Er zijn zo’n vijf gesloten centra in België met een capaciteit van ongeveer 625 plaatsen. Die opsluitingen, dat is ook weer zo’n dubbelzinnigheid van het beleid. In het geval van de Ecuadoraanse Agelica bijvoorbeeld trad de politie op in gevolge van een klacht van een buurtbewoner. Men is dan quasi verplicht om die mensen te arresteren. Maar indien er geen klacht was geweest, waren deze mensen allicht ook niet opgepakt. Wat gebeurt er eigenlijk met mensen zonder papieren die worden opgepakt? Indien blijkt dat de persoon effectief niet over de geldige papieren beschikt, belt men dienst Vreemdelingenzaken en zal men kijken of men hem kan opsluiten in een gesloten centrum. Maar gezien de beperkte plaatsen, blijken die nogal eens vol te zitten. Wat gebeurt er dan? Tja, dan laat men hem allicht terug vrij. Dat gebeurt vaak. Maar ook dat is eigenlijk ook zeer onrechtvaardig want het lot bepaalt wie van de honderdduizend mensen zonder papieren wordt opgesloten en eventueel wordt uitgewezen. Dat is opnieuw pure willekeur. Bovendien is het opsluiten van mensen, alleen omwille van het feit dat ze niet de juiste papieren hebben, onmenselijk en een democratische staat onwaardig. Opsluiting om deze reden kan niet, niet voor kinderen maar ook niet voor volwassenen. Het is die totale willekeur in de regularisaties, opsluiting en verwijdering die zoveel verwarring creëert ook bij de mensen zelf. Ik krijg hier zeer veel mensen zonder papieren over de vloer. Zo vaak kennen ze wel een voorbeeld van iemand die exact in dezelfde situatie als zijzelf verkeerde en die uiteindelijk wél papieren heeft gekregen. Dan moet het voor mij toch ook lukken, concluderen ze dan. Het is zeer moeilijk om hen uit te leggen dat er een willekeur heerst, zowel inzake het toekennen van papieren als inzake de uitwijzingen. Maar ondertussen heb je hier dus wel een grote groep van mensen die geen rechten hebben en die vaak in zeer erbarmelijke omstandigheden moeten leven.
Ken je daar veel voorbeelden van?
Pol Van Camp: Dat is schering en inslag. Elke week krijg ik telefoontjes, mails en mensen op bezoek. Ze hebben geen papieren en kampen allemaal een of ander probleem. Ze wonen in kleine kamertjes, soms met enkelen bijeen. Nieuwkomers komen regelmatig ook terecht bij land- of lotgenoten. Soms kunnen ze rekenen op de hulp en steun maar het gebeurt ook dat vluchtelingen uitgebuit worden door hun lot- of stamgenoten, die hen zwaar laten dokken voor een matras. Het is een jungle waarin iedereen probeert te overleven. Ook in Leuven woont de meerderheid van die mensen in koten die in feite niet zouden mogen verhuurd worden. Een aantal van die gebouwen ken ik zelf langs de binnenkant. Die mensen krijgen natuurlijk ook niets fatsoenlijks vast. Het is al zo moeilijk voor een vreemdeling mét papieren om een huurcontract te pakken te krijgen... Daarbij moet gezegd worden dat ze zo goedkoop mogelijk willen leven om het overige verdiende geld op te sturen naar hun thuisland. Dikwijls naar hun vrouw en kinderen die thuis al jaren zitten te wachten.
Je stelt dat de Leuvense horeca voor een stuk draait op mensen zonder papieren. Kan je dat staven?
Pol Van Camp: Zeer zeker. Ik weet dikwijls waar al die mensen werken. Wij stellen vast dat vele Leuvense horecazaken met Aziaten werken in hun keukens. Velen zijn in orde met de wetgeving maar ook vele mensen zonder papieren vinden daar werk. Haal die mensen weg uit Leuven en de lokale horeca valt stil. Je moet er maar eens de jobadvertenties in de Passe-partout op naslaan. Dat is niets anders dan een smeekbede voor mensen in de keuken, mensen om op te dienen, kelners, hulpkoks etc. Het zou trouwens interessant zijn mocht het HIVA eens een studie uitvoeren naar de economische impact van mensen zonder papieren op landelijk niveau. Ik ben zeker dat je ook daar zou zien dat bepaalde economische sectoren voor een groot stuk draaien op mensen zonder papieren en niet alleen in België. De BBC trok onlangs op reportage langs de Spaanse kusten, waar ongeveer één miljoen mensen zonder papieren illegaal werken in de paprikaplantages. De journalisten gingen ook langs bij de betrokken minister en wat zegt die "off the record"? "We gaan niet optreden hoor, we zouden wel gek zijn om zo’n economische sector de doodsteek te geven". De journalisten wijzen de minister er vervolgens op dat er af en toe toch wel opgetreden wordt tegen mensen zonder papieren. Waarop die zegt: "We moeten af en toe aan onze bevolking toch tonen dat we een streng beleid voeren...". In België is dat niet anders. Volgens schattingen verblijven er minimaal honderdduizend mensen zonder papieren in ons land. Die mensen leven en werken hier allemaal. Weinigen worden opgepakt wegens misdrijven - de kranten zouden er anders wel bol van staan. Af en toe hoor je wel eens een verhaal maar de overgrote meerderheid steelt niet. Dat wil dus zeggen dat die mensen in het zwart hun brood verdienen, in de bouw, de horeca, de land- en tuinbouw, de schoonmaak en noem maar op. De politiek treedt daar niet tegen op. Dat is wat ik altijd tegen de politici zeg. Als we alle mensen zonder papieren zouden samenbrengen in het sportpaleis en we laten ze een blad ondertekenen waarin ze beloven dat ze de volgende week het land zullen verlaten, dan zou heel de politieke wereld staan roepen: "Doe ons dat niet aan, onze economie zal in elkaar stuiken...".
Worden die mensen zonder papieren in de horeca ook wel eens grof uitgebuit?
Pol Van Camp: Er zijn heel wat horeca-uitbaters die best wel correct omgaan met die mensen. Het opmerkelijkste voorbeeld is dat van een man die hier in 1999 aankomt en asiel aanvraagt. Zijn procedure neemt twee jaar in beslag. Tijdens die twee jaar wettelijk verblijf, volgt de man kokschool in Groep T en hij kan aan de slag in een Leuvens restaurant. Onze vluchteling werkt in het wit, betaalt belastingen en sociale zekerheid en is met alles in orde. Na twee jaar krijgt hij te horen dat hij niet aanmerking komt voor asiel. Vermits er geen databanken zijn die dat allemaal verbinden, merkt niemand iets op. Zijn baas is zeer tevreden over zijn werk en de vluchteling blijft werken, zes jaar lang, tot in 2006. Hij is nu wel "illegaal" in België, maar werkt verder officieel ingeschreven, betaalt belastingen en sociale zekerheid. Tot per toeval de sociale inspectie langskomt en moet vaststellen dat de man geen papieren heeft. Voor de rest is alles wel in orde. Maar hij moet dus stoppen met werken. Een sterk verhaal dat we trouwens ook uitgebreid in De Standaard hebben gekregen. Wat gebeurde er vervolgens - en dat is allemaal geen toeval? Twee weken na publicatie van dat verhaal krijgt de man papieren! Vandaag is hij terug kok in zijn restaurant. Maar in die tussenperiode heeft hij in het zwart verder gewerkt om te overleven. Die mensen zonder papieren zijn natuurlijk het ideale personeel voor de horeca. Die mannen hebben allemaal een gsm. Ze gaan niet weg, want ze hebben geen papieren. Ze gaan nooit op vakantie, want ze hebben geen geld. En ze hebben veel tijd. Stel dat jij uitbater van een restaurant bent en het wordt plots onverwacht druk in de zaak. Je belt die gasten op en binnen de tien minuten staan ze klaar om dat op te vangen en mee te draaien in de keuken. Onze kok uit het vorige verhaal0 had een goede baas maar er zijn natuurlijk ook andere gevallen. Een uitbater van een feestzaal buiten Leuven neemt twee feesten kort na elkaar aan. Die man heeft één dag de tijd om gans zijn zaal en keuken op te kuisen. Wat doet hij? Hij laat enkele mensen zonder papieren komen om de boel op te kuisen. Klein detail: de laatste keer heeft hij ze niet betaald. Enorm grof en je kan er niets tegen beginnen. Tegen de mensen zelf kan hij dreigen ze aan te geven bij de politie. Als we hem erover zouden aanspreken, kan hij altijd zeggen dat die mensen daar nooit geweest zijn. Onderbetalen is erg, maar dat was het grofste dat ik al heb meegemaakt.
Wat voor een vereniging is Recht op migratie eigenlijk?
Pol Van Camp: Recht op migratie is een klein groepje van Leuvenaars die actief zijn rond vluchtelingen en mensen zonder papieren in het bijzonder. Alhoewel we in de feiten bijna dagelijks individuele gevallen moeten helpen, proberen we vooral te werken aan een mentaliteitsverandering bij de bevolking en doen we lobbywerk bij allerlei instanties en vooral bij de politici om de wetgeving te wijzigen. We geven ook heel wat informatie op onze website www.rechtopmigratie.be . Ons uitgangspunt is duidelijk: iedereen in de wereld heeft recht op een menswaardig bestaan. Als je geen menswaardig bestaan hebt omwille van politieke of religieuze vervolging, of vervolging op basis van gender of omwille van armoede, oorlog en geweld of eender wat, dan heb je het recht om dat menswaardig bestaan elders te zoeken... De redenen als dusdanig zijn voor ons niet zo belangrijk. Als je geen menswaardig bestaan hebt, om welke reden dan ook, heb je het recht of misschien zelfs de plicht ten opzichte van je kinderen om elders je geluk te beproeven. Nu, ik ben nog niemand tegen gekomen die dat echt betwist. Alleen gaan wij nog een stapje verder. Als die mensen andere oorden opzoeken zijn die landen waar ze terecht komen, verplicht om hen op te vangen. Daarin gaan vele mensen en de meeste politici al niet meer mee. Ook de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens stelt dat mensen het recht hebben hun land te verlaten. Alleen wordt er niet bij vermeld dat landen ook de plicht hebben om die mensen op te vangen. Dat vind ik een grote hypocrisie. Stel dat ik zeg dat jij je huis mag verlaten. Ik onderschrijf dat als een heilig mensenrecht. Maar eens jij buitenkomt, staat er op elke hoek en aan elke deur een agent die zegt dat je daar niet binnen mag, wat betekent jouw recht dan nog? Vaak krijg je dan het antwoord dat je toch moeilijk alle ellende van de wereld kan opvangen en ons land reeds selectief mensen opvangt, bijvoorbeeld op basis van de Conventie van Genève. Maar dan blijft mijn vraag wat je doet met die overige mensen die in onwaardige omstandigheden moeten leven. Daarop krijg je dan als snel het antwoord -en ook Dewael bedient er zich van- dat je de problemen in de landen ginder moet aanpakken. Ik ben het daar honderd procent mee eens. Maar waar is hun eerste voorstel om het ginder echt aan te pakken? Waar is hun eerste voorstel om alle wapenleveringen en de wapenproductie te stoppen? Ze zijn nog niet in staat om 0,7 procent van de middelen vrij te maken voor ontwikkelingssamenwerking. Welke inspanningen levert het Westen voor een milieuvriendelijke en duurzame economische en sociale ontwikkeling in de wereld? Vele vluchtelingen zijn inderdaad "economische vluchtelingen", maar ze verlaten hun land om dezelfde redenen als de "politieke" vluchtelingen. Ze zijn allemaal op zoek naar een menswaardig bestaan. Bovendien is ook het Westen mee verantwoordelijk voor de problemen in vele van die landen.
Geef daar eens en voorbeeld van?
Pol Van Camp: Neem nog eens het geval van de Ecudoraanse vluchtelingen. De schuldenberg van Ecuador is voor een groot deel ontstaan door megaprojecten die het Westen aan het land opdrong. De structurele aanpassingsmaatregelen waartoe het IMF Ecuador verplichtte en het dictaat van deze instelling om subsidies af te schaffen in sociale sectoren zoals onderwijs, gezondheidszorg e.a., heeft tienduizenden Ecuadoranen alle perspectief ontnomen. Zit België niet in de directie van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en heeft ze daar geen groot percentage van de stemmen? Is België geen lidstaat van de Europese Unie die de invoerheffingen voor Ecuadoraanse bananen fors verhoogde waardoor tienduizenden Ecuadoranen hun job in de bananensector verloren en hen ertoe dwong elders in de wereld kansen te gaan zoeken? De "drievuldigheid" van Liberaliseren, Dereguleren en Privatiseren is mede verantwoordelijk voor steeds groter wordende kloof tussen rijk en arm in de wereld. Daardoor ontstaan veel vluchtelingenstromen en komen er heel wat vluchtelingen naar het rijkere Westen.
Waar blijf je eigenlijk die motivatie vandaan halen? Is dit geen gevecht tegen de bierkaai?
Pol Van Camp: Het antwoord is simpel: JA, dit is een enorm frustrerend gevecht! Maar als je naar het nieuws kijkt en je ziet wat er in de wereld allemaal gaande is, kan je je de vraag stellen of niet elke inspanning die mensen leveren voor een betere wereld, slechts een druppel op een hete plaat is. Het enige alternatief is er gewoon op toezien en dat kan ik niet. Ik denk dat het voor een stukje ook in de genen zal zitten. Gelukkig zijn er nog zovele andere mensen die geen onrechtvaardigheid verdragen en die wel de handen uit de mouwen willen steken voor een betere wereld. Je bent dus niet alleen en ook dat motiveert. Af en toe help je ook eens iemand aan papieren. Dat geeft dan vreugde en maar ook frustratie tegelijkertijd. Het ergste blijft die willekeur en het slecht bestuur. Diegenen die je in de media hebt gekregen of waarvoor je in hongerstaking bent gegaan krijgen papieren en al die andere mensen niet of even willekeurig en met moeite. Daar kan je natuurlijk niet echt blij om zijn. Er zijn dus dagen van hoop en tevredenheid maar soms is het hard. De moeilijkste periodes waren toen de vluchtelingen in kerkbezetting of hongerstaking gingen. Als je dan te betrokken geraakt is het emotioneel wel erg zwaar. Gelukkig kwam er na de twee hongerstakingen die ik zelf nog heb meegedaan een oplossing voor de actievoerders. Dat geeft terzelfdertijd voldoening maar ook onvrede omdat het niet rechtvaardig is dat alleen actievoerders papieren krijgen. De hongerstaking door de mensen zonder papieren verleden jaar in de St Michielskerk te Leuven was ook uitputtend en moeilijk. Ik deed toen zelf niet mee maar had wel een grote verantwoordelijkheid. Door het ingrijpen van een parlementslid werd de hongerstaking stopgezet zonder resultaat. Zoiets blijft iedereen natuurlijk jaren meedragen. Voor mij is dat minder erg, maar de vluchtelingen die meededen lijden er nu nog altijd onder. Je inzetten blijft dus moeilijk maar mijn motivatie is er nog. Zolang ik geconfronteerd blijf met hun ellende en de willekeur en onrechtvaardigheid van ons migratie- en asielbeleid zal ik mijn motivatie wel behouden hoop ik.
(1) Zie kadertekstje hieronder
Vreemdelingen en vluchtelingen in Leuven in 2006
De " illegale" mensen zonder papieren zijn hier uiteraard niet inbegrepen. Leuven had op 1-1-2007 een bevolking van 90.706 inwoners. Daarvan waren er 9.027 vreemdelingen, samengesteld als volgt: 4.493 vreemdelingen uit Europa ( Nederland 1.231, Duitsland 326, Italie 318 enz....) 4.323 uit niet-Europese landen ( China 971, Marokko 438, Nepal 159, enz... ) , 217 vluchtelingen. In België waren er in 2006 nog 85.011 asielzoekers die nog ’in afwachting’ waren van hun erkenning, hun beroep, regularisatie of uitwijzing en die in een gemeentelijk wachtregister ingeschreven waren.
Comments
Post a Comment
Leave your comments here